PERFORMANCE | INSTALLATIE | RESEARCH
Concept: BORIS DE KLERK
OLIVIER M. HERTER
Eind-regie: ELIANE ZWART
Partners: HET GELUID MAASTRICHT
Concept: BORIS DE KLERK
OLIVIER M. HERTER
Eind-regie: ELIANE ZWART
Partners: HET GELUID MAASTRICHT
MI CASA, SU CASA is een artistiek onderzoek, dat zal resulteren in een performatieve installatie. In het najaar van 2021 zal het onderzoek van start gaan.
In MI CASA, SU CASA willen wij in een ontwijde kerk een verbouwing organiseren. We gebruiken het ‘verbouwen’ van de kerk als vorm voor de performance. We richten de kerk opnieuw in, om er een ‘nieuwe’ open ruimte van te maken, met een lage drempel. Wij voelen de behoefte om de kerk als publieke ruimte, als plek van bezinning, van rust en stilte, als tussenruimte, als resort, te herappropriëren en opnieuw in te richten.
We willen tijdelijk dit heilige huisje betrekken, om ondanks en dankzij de religieuze betekenis, de hedendaagse betekenis van deze muren op te zoeken, deze ruimte opnieuw vorm te geven en met een publiek te delen. Dit willen we vormgeven aan de hand van een artistiek onderzoek; de uiteindelijke performance komt voort uit vergaard materiaal tijdens dit onderzoek. Dit onderzoek doen we door onszelf tijdens het werkproces in een ontwijde kerk te begeven, en vanuit daar te werken. We stellen een ruimte voor die elke bezoeker ruimte biedt om voor zichzelf te bezinnen, te reflecteren en na te denken.
We zien een overlap tussen het theater en de kerk, in de mate waarin het maatschappelijk kan fungeren als een tussenruimte, als een ruimte die buiten het reilen en zeilen van alledag staat, waarin je je bezint en opnieuw kunt verwonderen over de wereld daarbuiten. De nood tot verstilling komt voort uit de overprikkeling door vele vragen met evenzovele antwoorden, door de haast en snelheid van het moeten denken, spreken en positioneren. We zijn daas. We willen op resort; niet om de wereld achter ons te laten, maar om die weer te kunnen zien.
In MI CASA, SU CASA willen wij in een ontwijde kerk een verbouwing organiseren. We gebruiken het ‘verbouwen’ van de kerk als vorm voor de performance. We richten de kerk opnieuw in, om er een ‘nieuwe’ open ruimte van te maken, met een lage drempel. Wij voelen de behoefte om de kerk als publieke ruimte, als plek van bezinning, van rust en stilte, als tussenruimte, als resort, te herappropriëren en opnieuw in te richten.
We willen tijdelijk dit heilige huisje betrekken, om ondanks en dankzij de religieuze betekenis, de hedendaagse betekenis van deze muren op te zoeken, deze ruimte opnieuw vorm te geven en met een publiek te delen. Dit willen we vormgeven aan de hand van een artistiek onderzoek; de uiteindelijke performance komt voort uit vergaard materiaal tijdens dit onderzoek. Dit onderzoek doen we door onszelf tijdens het werkproces in een ontwijde kerk te begeven, en vanuit daar te werken. We stellen een ruimte voor die elke bezoeker ruimte biedt om voor zichzelf te bezinnen, te reflecteren en na te denken.
We zien een overlap tussen het theater en de kerk, in de mate waarin het maatschappelijk kan fungeren als een tussenruimte, als een ruimte die buiten het reilen en zeilen van alledag staat, waarin je je bezint en opnieuw kunt verwonderen over de wereld daarbuiten. De nood tot verstilling komt voort uit de overprikkeling door vele vragen met evenzovele antwoorden, door de haast en snelheid van het moeten denken, spreken en positioneren. We zijn daas. We willen op resort; niet om de wereld achter ons te laten, maar om die weer te kunnen zien.